Elektron był jedną z mniej popularnych marek produkowanych przez Związek Radziecki. Odbierał on sygnały kolorowe kodowane w standardzie SECAM. Wyposażono go również w dekoder PAL. Czym wyróżniał się telewizor Elektron?
Stary telewizor Elektron – w jakich czasach powstał?
Wynalazki, które powstawały w czasach ery sowieckiej, charakteryzowały się siermiężnością, ciężarem i „obcą inspiracją”. Wiele z nich trafiało również do polskich domów. Ogromne telewizory, które czasem wybuchały i radia, na których znajdowały się niezrozumiałe dla wielu napisy, potrafiły rozweselić szarą codzienność.
Do najbardziej popularnych produktów gospodarstwa domowego należały wówczas telewizory. Wbrew obiegowym opiniom, mówiącym, że elektronika z tego okresu była zacofana, to na rynku elektroniki istniało wiele produktów. Odbiornik telewizyjny miał stanowić jedno z głównych źródeł indoktrynacji, dlatego też podaż była naprawdę ogromna.
W Polsce dominowały trzy marki. Pierwszą z nich była czarno-biała Raduga. Jednak urządzenie to było przydzielane wyłącznie wybranym i w latach powojennych uchodziło za jeden z największych luksusów. W roku 1956 otwarto pierwszą fabrykę Rubinów, które zalały wszystkie kraju bloku wschodniego. Ze względu na dość niską cenę, dużą niezawodność (pod warunkiem że nie doszło do przegrzania) oraz otwarcie fabryki w Polsce, gdzie wytwarzano telewizory Rubin 714p, stał się bardzo popularny w polskich domach.
Zdecydowanie mniej popularny był telewizor Elektron. Prezentował się dość estetycznie. Jego wykończenie stylem przypominało typową meblościankę, ale widoczny był on jednak powiewem nowoczesności. Warto podkreślić, że rosyjski telewizor Elektron sprawiał bardzo dużo problemów. Dlaczego? Pobierał bardzo dużo energii, a przez obudowę dość często przechodziło niewielkie napięcie. Podczas zmiany programów „kopał” prądem. Tuż po włączeniu trzeba było odczekać minutę, aby pojawił się ledwo zarysowujący się obraz.
Telewizor kolorowy Elektron – co go poprzedzało?
Wysoko postawieni członkowie partii komunistycznej w Rosji, korzystali z prototypu telewizji kolorowej już w 1954 roku. Sygnał był nadawany w technologii mechanicznej, która emitowała kolorowy obraz Field-sequential. Kolorowe dyski zarówno w kamerze, jak i w telewizorze wirowały z prędkością 1440 rpm. Rejestrowały one czerwień, zieleń i błękit (RGB) i wyświetlały go w kolorze na niewielkim ekranie z szybkością 24 klatek na sekundę.
Nie wyprodukowano zbyt wiele kamer ani telewizorów i system umarł dość szybko. Sygnał, który nadawano w tym standardzie, nie był odbierany przez czarno-białe odbiorniki.
Telewizor Elektron miał ekran, którego przekątna wynosiła 20 cali (51 cm). Pracował w systemach PAL i SECAM. Produkowano go w zakładach telewizyjnych, które znajdowały się we Lwowie na Ukrainie. Został wyposażony w japoński kineskop od japońskiej firmy Toshiba, który na przełomie lat 1980-1990 uznawano za bardzo nowoczesne rozwiązanie.
Drewniana obudowa odbiornika została podzielona na kilka modułów. Telewizor Elektron został wyposażony w pokrętło, które umożliwiało sześciostopniową zmianę kanałów. Odpowiedni numer programu był wskazywany przez podświetlany przycisk. Wejście antenowe zostało osobno rozdzielone dla VHF oraz UHF.
Pobór mocy w tym urządzeniu wynosił 100W. Zarówno maska, jak i tylna ściana telewizora zostały wykonane z tworzywa sztucznego. Obudowa wykonana z drewna była pokryta tapetą ze sztucznego tworzywa.
Telewizor Elektron – zabytek z czasów PRL
Do dziś część osób wspomina telewizor Elektron z nostalgią, zwłaszcza ci, którzy młodość przeżywali w czasach PRL. Można było podpiąć do niego konsolę Atari i grać w popularną w tamtym okresie grę Contra. Jednak wyświetlane przez rosyjski telewizor kolory nie do końca pozwalały się cieszyć grafiką.
Charakteryzował się dość dużą niezawodnością i działał nawet po upadku komunizmu. Telewizor Elektron w wielu polskich domach był pierwszym kolorowym odbiornikiem. Wiele polskich dzieci mogło wreszcie zobaczyć bajki emitowane w kolorze.
W roku 1986 telewizor Elektron kosztował 88 tysięcy. Charakteryzował się również dość dużą wagą, wynoszącą 60 kg, dlatego wnoszenie go po schodach sprawiało sporo problemów. Niektóre egzemplarze miały tendencje do częstych awarii, co wiązało się z częstymi naprawami.
fot. GettySignatures/xavierarnau