Kosmos jest fascynujący, ponieważ jest nieograniczony i pełen tajemnic. Jest to niekończąca się przestrzeń pełna różnorodnych ciał niebieskich, od planet po gromady gwiazd, galaktyki i supermasywnych czarnych dziur. Poza tym istnieje wiele nieznanych i niezbadanych zjawisk, takich jak czarna materia, czarne dziury i inne galaktyki. Także księżyce, takie jak Tytan kryją wiele tajemnic, które nie są nagłośnione przez badaczy. Najwięcej emocji budzi badanie bliskiego nam Marsa, jednak te odległe planety Układu Słonecznego, a zwłaszcza ich satelity, powinny budzić ogromną ekscytację.
Historia odkrycia Tytana
Tytan to największy księżyc Saturna, który został po raz pierwszy odkryty przez holenderskiego astronoma Christiaana Huygensa w 1655 roku. Był on pierwszym, który zobaczył księżyc za pomocą teleskopu, który sam zbudował. Huygens opisał Tytana jako „mały, jasny krążek” i nadał mu nazwę Saturn V. Wiele lat później, w XIX wieku, przeprowadzono dokładniejsze badania księżyca przy użyciu lepszych teleskopów. W 1912 roku angielski astronom Joseph Jackson Larmor opublikował pierwszą mapę Tytana.
Z kolei pierwsze zdjęcia z bliska zostały wykonane przez sondę kosmiczną Cassini-Huygens w 2004 roku. Sonda ta przeprowadziła wiele badań naukowych na Tytanie, m.in. przez pomiary atmosfery, geologii i składu chemicznego.
Tytan i jego geologia i warunki atmosferyczne
Tytan jest jednym z największych księżyców w Układzie Słonecznym. Jego średnica wynosi około 5150 km i jest większa niż średnica Merkurego. Inne parametry ciała niebieskiego obejmują:
- Masę: około 1,35 x 10^23 kg,
- Okres obiegu: około 15 dni i 22 godziny,
- Odległość od Saturna: około 1,2 milionów km,
- Czas rotacji względem osi: około 15 dni i 22 godziny,
- Przyspieszenie grawitacyjne: około 0,14 m/s^2,
- Prędkość wiatru: do 620 km/h.
To także jedyny znany satelita, który ma atmosferę składającą się z azotu i metanu. Zawiera również argon i inne składniki, które wpływają na stopień skomplikowania atmosfery. Przez to jest ona unikalna i niepodobna do jakiejkolwiek innej znanej planety lub księżyca, z powodu obecności metanu, który tworzy chmury i deszcze. Tytan ma również wiele zjawisk atmosferycznych, takich jak burze, fale radiowe i wiatry.
Geologia Tytana jest również bardzo interesująca. Ciało niebieskie składa się głównie z litej skały, która jest pokryta warstwą lodu. Tytan ma również wiele ciekawych formacji geologicznych, takich jak wielkie, płaskie krajobrazy i wysokie góry. Co ciekawe, sonda kosmiczna Cassini-Huygens znalazła również dowody na to, że Tytan ma ocean pod powierzchnią skalną, który może zawierać różne formy życia. Jest w tej materii podobny do innego księżyca – Europy. Ma on również ciekawe geologiczne formacje, takie jak wielkie, płaskie krajobrazy i wysokie góry. Na księżycu powstaje wiele zjawisk atmosferycznych, takich jak chmury, deszcze i burze.
To wszystko powoduje, że znajdziemy tu wydmy, rzeki, jeziora, morza (prawdopodobnie złożone z ciekłego metanu i etanu) oraz delty. Dzięki płynom i solidnej atmosferze cykl metanowy Tytana jest bardzo podobny do obiegu wody na Ziemi. Niestety, temperatury tu panujące dochodzą do -179 ° C.
Tytan jest podobny do Ziemi – ma unikalną cechę
Jest jedna cecha, która sprawia, że Tytan jest naprawdę fascynującym ciałem niebieskim. Na jego powierzchni znajdują się składniki ciekłe, zwłaszcza metan i etan. Są one obecne w postaci deszczu, mgły, lodowych rzek i oceanów pod powierzchnią skalną. Przeszłe badania sugerują, że ocean ten jest ciekły, ponieważ ma wpływ na ruchy wewnętrzne Tytana, a także ma wpływ na jego magnetyzm.
Skąd naukowcy o tym wiedzą? W 2006 roku sonda Cassini przeleciała obok Tytana i dostarczyła szeregu dowodów w postaci zdjęć na obecność dużych zbiorników cieczy na największym księżycu Saturna.
Ciemne plamy radarowe są interpretowane jako jeziora na podstawie ich bardzo niskiego współczynnika odbicia radaru i podobieństw morfologicznych, w tym powiązanych kanałów i lokalizacji w obniżeniach topograficznych. Co ciekawe, już wtedy zaobserwowano ponad 75 ciemnych plam lub jezior o średnicy od 3 do ponad 70 kilometrów.
Niektóre jeziora mają strome brzegi i bardzo wyraźne krawędzie, inne mają rozproszone, bardziej pofałdowane krawędzie, ze stopniowym spadkiem jasności radaru w kierunku środka zbiornika. Jeszcze inne jeziora mają kręte, przypominające kanały przedłużenia, podobne wyglądem do zalanych na lądzie dolin rzecznych.
Niektóre z nich wydają się częściowo suche, podczas gdy inne wypełnione płynem. Naukowcy sądzą, że mogą być tymczasowe w nieznanej skali czasowej. Warto jednak dodać, że powierzchnia i atmosfera Tytana mają aktywny cykl hydrologiczny, chociaż z kondensującą się cieczą inną niż woda. W tym cyklu jeziora są wypełniane przez opady metanu lub przecinają się z warstwą przypowierzchniową nasyconą ciekłym metanem.
Wraz z postępem pór roku na Tytanie w 29-letnim cyklu orbity Saturna wokół Słońca, jeziora na półkuli zimowej powinny rozszerzać się przez stały deszcz metanowy, podczas gdy jeziora na półkuli letniej kurczą się lub całkowicie wysychają. To fascynujące, że w Układzie Słonecznym mamy jedno ciało niebieskie, na którym można znaleźć substancję w stanie ciekłym na powierzchni.
Źródło: esa, nasa, opracowanie własne