Pierścienie Saturna to jedne z najbardziej widowiskowych obiektów w naszym układzie Słonecznym. I chociaż istnieje masa hipotez dotyczących ich powstania, to najnowsze symulacje rzucają nowe światło na powstanie tych majestatycznych obiektów.
Spis treści
Pierścienie Saturna mogły powstać inaczej, niż sądzono
Otóż do tej pory dominowało przekonanie, że to efekt uderzenia jednego księżyców w samą planetę. Jednak nowa symulacja, przeprowadzona przy użyciu metody wysokorozdzielczej symulacji hydrodynamiki cząstek, wskazuje, że pierścienie Saturna są znacznie młodsze, niż wcześniej sądzono. Dodatkowo, księżyce Saturna również przeszły przez dynamiczne zmiany w niedalekiej przeszłości kosmologicznej a ich geneza przebiegła w zupełnie inny sposób.
Według najnowszych badań, pierścienie Saturna mogły powstać po kolizji dwóch lodowych księżyców kilkaset milionów lat temu. Większość powstałych fragmentów osiadła wewnątrz granicy Roche’a Saturna. Fragmenty, które znalazły się poza tą granicą, mogły skonsolidować się w obecny system księżyców Saturna. To by tłumaczyło, dlaczego jest tam tak wiele bardzo małych obiektów.
Skupmy się jednak na tych, które znajdują się wewnątrz granicy Roche’a. Te najzwyczajniej w świecie zostały rozerwane i przemienione w pył na skutek sił pływowych planety. I to właśnie tak powstałe szczątki utworzyły pierścienie Saturna. Pewne potwierdzenie tej teorii można znaleźć także w danych misji sondy Cassini, która zakończyła się w 2017 roku. Otóż jej obserwacje te wskazują, że zarówno pierścienie, jak i księżyce Saturna są bardzo młode w skali kosmologicznej. Możliwe więc, że powstały na skutek kosmicznej katastrofy znacznie większych obiektów.
Pierścienie Saturna są młode i mamy na to wiele dowodów
Warto także dodać kolejny argument za młodym wiekiem tych struktur. Fragmenty pierścieni wciąż opadają na Saturna, gdzie są niszczone w atmosferze planety. Są one jednak ciągle uzupełniane przez mikrometeoryty, które zostają przechwycone przez planetę. Otóż ilość takich obiektów w pierścieniach jest stosunkowo niewielka i wskazuje na to, że pierścienie musiały się uformować stosunkowo niedawno.
Kolejnym argumentem jest to, że szybkość utraty masy przez pierścienie jest na tyle szybka, że nie byłyby one w stanie przetrwać dłużej, niż kilkaset milionów lat. Co więcej, bardzo prawdopodobne jest, że one znikną w ciągu następnych setek milionów lat, co jest wielką stratą dla przyszłych pokoleń – o ile będą wtedy istnieli jacyś ludzie, lub inny inteligentny gatunek wywodzący się od nas, lub od innych stworzeń zamieszkujących obecnie Ziemię, jak na przykład chomiki.
Zostawmy jednak dywagacje na temat przyszłych mieszkańców Ziemi i przejdźmy do ostatniego z argumentów za młodym wiekiem pierścieni. Otóż właściwości pływowe księżyców i nachylenie orbity Rhea wskazują na ich niedawne formowanie.
Pierścienie Saturna miały być wieczne
Nowa teoria stoi całkowicie w sprzeczności z dotychczasowymi ustaleniami, które sugerowały, że pierścienie Saturna są niemal równie stare, jak sama planeta i miały one powstać w wyniku rozpadu części księżyców lub komet po przekroczeniu przez nie granicy Roche’a między 3,8 a 4,1 miliarda lat temu. Za nią przemawiał fakt, że Układ Słoneczny w tamtym okresie był bardzo niestabilny i do tego typu zdarzeń dochodziło niemalże na początku dziennym – a przynajmniej w kosmicznej skali.