Układ Słoneczny to wciąż przestrzeń nie do końca poznana przez badaczy. Naukowcy używają specjalnej aparatury, która wykracza poza standardowe teleskopy, aby zdobyć wiedzę na temat otaczających nas planet. Jednak nawet ludzkie oko jest w stanie dostrzec ciała niebieskie. Już niedługo najjaśniejsza planeta w Układzie Słonecznym pojawi się na niebie.
Najjaśniejsza planeta Układu Słonecznego
Wenus to druga planeta od Słońca. Jej nazwa pochodzi od rzymskiej bogini miłości i piękna. Jako najjaśniejszy, po Księżycu, naturalny obiekt na nocnym niebie Ziemi, Wenus może rzucać cienie i w rzadkich przypadkach, może być widoczna gołym okiem w biały dzień. Wenus okrąża Słońce w 224,7 ziemskich dni. Jej obrót wokół własnej osi zajmuje więcej czasu niż jakiejkolwiek innej planety w Układzie Słonecznym. Co ciekawe, dzieje się to w przeciwnym kierunku niż w przypadku pozostałych planet (z wyjątkiem Uranu). Oznacza to, że Słońce wschodzi na zachodzie i zachodzi na wschodzie. Warto dodać, że Wenus nie ma żadnych księżyców.
Zobacz także: Poznaj błędy Windowsa 11 – oto oficjalna lista
Druga planeta od Słońca jest planetą „ziemską” i jest czasami nazywana „siostrzaną planetą” Ziemi ze względu na podobny rozmiar, masę, bliskość Słońca i skład. Pod innymi względami radykalnie różni się od Ziemi. Ma najgęstszą atmosferę spośród czterech ziemskich planet, składającą się w ponad 96% z dwutlenku węgla. Ciśnienie atmosferyczne na jej powierzchni jest około 92 razy większe niż ciśnienie na poziomie morza na Ziemi. Mimo, że Merkury znajduje się bliżej Słońca, Wenus ma najgorętszą powierzchnię ze wszystkich planet Układu Słonecznego, ze średnią temperaturą 464°C. Ponadto jest pokryta nieprzezroczystą warstwą silnie odbijających chmur kwasu siarkowego, co uniemożliwia zobaczenie jej powierzchni z kosmosu w świetle widzialnym. Co ciekawe, Wenus mogła mieć oceany wodne w przeszłości, ale te wyparowałyby, gdy temperatura wzrosła w wyniku niekontrolowanego efektu cieplarnianego. Woda prawdopodobnie uległa fotodysocjacji, a wolny wodór został przeniesiony w przestrzeń międzyplanetarną przez wiatr słoneczny z powodu braku planetarnego pola magnetycznego.
Wenus widziana z Ziemi
Najjaśniejsza planeta na nocnym niebie zyskuje nieco więcej blasku, gdy oddala się od Słońca. Wenus osiągnie największą elongację 29 października, świecąc nisko nad horyzontem i migocząc jak jasna gwiazda na nocnym niebie. Ze względu na swoją orbitę wokół Słońca, Wenus osiąga tę pozycję tylko raz lub dwa razy, czasem ani razu w ciągu roku.
Przez cały październik Wenus znajduje się nisko nad horyzontem w kierunku zachodu słońca dla obserwatorów nieba na półkuli północnej i wyżej dla tych na półkuli południowej. Planetę można dostrzec w pobliżu czerwonej gwiazdy Antares, najjaśniejszej gwiazdy w konstelacji Skorpiona.
Pod koniec miesiąca, kiedy osiągnie największą elongację, Wenus wzniesie się wyżej na zachodnim wczesnowieczornym niebie na półkuli południowej, jednocześnie będąc nisko tuż nad horyzontem na półkuli północnej. Kolejna okazja, aby zobaczyć planetę gołym okiem pojawi się dopiero 20 marca 2022 roku.
Źródło: inverse