O kryształach czasowych znowu zrobiło się głośno. Tym razem badacze twierdzą, że sprzęt kwantowy Sycamore firmy Google został użyty do zaobserwowania stabilnego kryształu czasowego. To oznacza, że one nie tylko mogą istnieć, ale także mogą istnieć trwale. Jest to olbrzymi przełom, biorąc pod uwagę, że ich niestabilna wersja została stworzona przez komputer kwantowy zaledwie 4 miesiące temu.
Stabilny kryształ czasowy
O ile nie jest się fizykiem, natura kryształu czasowego jest prawdopodobnie trudna do zrozumienia. Naukowcy z Uniwersytetu Stanforda, jednej z instytucji stojących za nowymi badaniami, opisują tę fazę materii jako podobną do zegara, który działa wiecznie bez żadnych baterii. Google stara się jeszcze bardziej uprościć sprawę, wyjaśniając na swoim blogu, że kryształy czasowe zawierają atomy, które tworzą oscylujący wzór w czasie. Nie łamią jednak przy tym zasad termodynamiki, które uniemożliwiają powstanie takiego układu. Wszystko dlatego, że entropia kryształów czasowych pozostaje nieruchoma w czasie, spełniając drugie prawo termodynamiki poprzez brak spadku. Koncepcja kryształów czasowych — czyli stabilnej materii złożonej z atomów, które tworzą oscylujący wzór w czasie — została zaproponowana kilka lat temu. Jednak ich stworzenie to prawdziwy przełom w fizyce kwantowej.
Zobacz też: YouTube w Polsce w 2021 roku — najpopularniejsze filmy, teledyski, twórcy
Stabilny kryształ czasowy to dzieło Google Quantum AI, Stanford University, Oxford University i Max Planck Institute for Physics of Complex Systems. Sprzęt do obliczeń kwantowych Sycamore firmy Google Quantum AI odegrał ważną rolę w tym zadaniu. Projekt obejmował użycie sprzętu do weryfikacji kryształu czasu jako takiego; bez tego, coś, co wydaje się być kryształem czasu, w rzeczywistości mogłoby ostatecznie popaść w nieunikniony nieporządek w pozornie niezgłębionym okresie czasu. Obliczenia kwantowe — w tym przypadku procesor Sycamore — wkraczają do akcji, aby obserwować oscylujące wzorce w czasie, przyjmując twierdzenie o stabilnym krysztale czasu i używając twardych danych, aby je zademonstrować. Stanford zauważa, że sprzęt do obliczeń kwantowych jest niedoskonały ze skończonym rozmiarem i spójnością czasu. Mimo to naukowcy byli w stanie przezwyciężyć te ograniczenia za pomocą różnych protokołów.
Źródło: SlashGear