Udostępnij na facebooku Udostępnij na twitterze

Nie samymi smartfonami człowiek żyje. Czasami warto poruszać nietypowe tematy, czego przykładem jest moja nowa seria Co by było, gdyby. Ok, ale w niej też poruszyłem kwestię urządzeń mobilnych. W takim razie pamiętacie mój artykuł o przyciskach-placebo? Pójdźmy w tym kierunku i płynnie przejdźmy do tematu motoryzacji, którą stawiam na równi w moim życiu razem z nowymi technologiami. Samochody w ostatnich latach drastycznie ewoluowały. Wiele osób twierdzi, że to już nie mechanika, a komputery na kółkach. Coś w tym jest, a z czasem będzie to jeszcze bardziej widoczne. Być może nie na polskich drogach, gdzie o średnim wieku aut lepiej nie mówić, ale nie można zamykać się w jednej kategorii. W takim razie, co powiecie na to, aby w samochodach używany był tylko jeden pedał?

Jeden pedał do przyspieszania i hamowania

Manualne skrzynie biegów, pośrednio wraz z rosnącą popularnością hybryd, odchodzą w zapomnienie. Niektórzy mogą dalej chcieć mieć kontrolę nad samochodem, ale jednak lubimy być wygodni. Dlatego sprzęgło przestaje być sterowane przez człowieka, a w przypadku niektórych konstrukcji jest wykorzystywane wyłącznie do ruszania. Ginie nam jeden pedał. Zrezygnujmy jeszcze z pedału hamulca… Dzisiaj wydaje się to niemożliwe, ale producenci już zmierzają w tym kierunku. Zarówno hybrydy, jak i auta elektryczne już sugerują zaprzestanie z jego korzystania w ramach ekojazdy.

W końcu tradycyjne hamowanie to poniekąd marnowanie energii. Ta w formie kinetycznej może być zamieniona na elektryczność i przekazana do akumulatorów. Audi twierdzi, że za sprawą takiego odzyskiwania energii ich modele są w stanie zwiększyć zasięg o 30%. Niemniej to statystyka, która została wyliczona w laboratoriach. Tylko nie jest tak do końca wyssana z palca. Ba, prawie w ogóle nie jest. Tylko jaki ma to związek z rezygnacją z pedału hamulca? Pozwólmy, aby samochód sam zwalniał i odzyskiwał prąd. Na powyższym filmie możecie zobaczyć, jak to rozwiązał Nissan w swoim e-Pedal, który zadebiutował w nowym Leaf. Teoretycznie uproszczoną wersję też znajdziemy w Teslach, gdzie mamy do wyboru kilka trybów zwalniania aut, gdy tylko odpuścimy pedał przyspieszania. Uzależniamy w ten sposób moc zwalniania, a co za tym idzie ilość odzyskiwanej energii. Ciekawostka — samo rozwiązanie sięga 1890 roku, kiedy to Francuz, Louis Antoine Krieger, zaczął się zajmować przetwarzaniem mocy paryskich, konnych taksówek na elektryczność.

Oczywiście pedał hamulca na razie nie zniknie, ale po prostu staje się mniej potrzebny. Z czasem będziemy go wykorzystywać wyłącznie do awaryjnych sytuacji i oby tych było jak najmniej. W innych sytuacjach, czy tego chcemy czy też nie, będzie ratować nas elektronika, która sprawna z pewnością poradzi sobie lepiej, niż najlepszy kierowca na świecie.

Autonomiczne samochody to daleka przyszłość

Nie można zapominać o autonomicznych samochodach, które najprawdopodobniej pozbawią nas jakichkolwiek pedałów. Dostępny zostanie jeden przycisk, który awaryjnie zatrzyma samochód i to wszystko. Niemniej to naprawdę daleka przyszłość, abyśmy światowo porzucili zarówno wszystkie pedały, jak i kierownicę. Rozwój tego typu aut to temat na zupełnie inny artykuł, ale po prostu nie mogłem go pominąć w dzisiejszym wpisie. Wszystko sprowadza się do tego, że będziemy musieli poczekać na autonomiczne samochody, podczas gdy pozbycie się pedału hamulca może nadejść już jutro.

Zobacz też: Tidal z funkcją, która do niedawna była chwalona w Spotify.

Pozostają wątpliwości, jaka w tym pozostaje rola kierowcy? Zostawmy z boku autonomiczne samochody, bo w nich będziemy jedynie pasażerami. Z pewnością szkolenia będą musiały zostać przebudowane. Zdecydowanie większy nacisk musi zostać położony na tym, że elektronika nie jest naszym wybawcom, a pomocnikiem w podróży, który może zawieść. Teoretycznie już dzisiaj powinniśmy być tego uczeni, ale… poziom i podejście nauczania w polskich szkołach nauki jazdy w głównej mierze skupia się na samym egzaminie.

Źródło: The Economist

• audi
• nissan
• tesla

Udostępnij na facebooku Udostępnij na twitterze

Łukasz Pająk

Wieczny student informatyki, ale inżynier, niedoszły żołnierz, pasjonat mobilnych technologii, motoryzacji i broni, jeden z nielicznych fanów polskiej koszykówki.

Udostępnij na facebooku Udostępnij na twitterze

Wiele mówi się dziś o fake’ach, fake newsach czy deep fake’ach. Prawdopodobnie dlatego, że zwulgaryzowało się słowo kłamać – w telewizji nie usłyszymy już, że ktoś kłamie, lecz, że ktoś się mija z prawdą. To naturalny proces. Niektóre słowa, jak dupa czy zajebisty z czasem wytraciły swoją wulgarność, zaś kłamstwo ją zyskało. To prawdopodobnie dlatego potrzebujemy zapożyczonych zamienników oznaczających bujdy na resorach. Do ich listy należałoby dopisać jeszcze jeden termin – fauxtografia.

Fauxtografia – czym jest?

Z pozoru może on się wydawać cokolwiek egzotyczny, ale wystarczy przypomnieć sobie sformułowanie faux-pas, by w mig pojąć, o co chodzi. W języku polskim od wieków funkcjonuje z powodzeniem zapożyczone z francuskiego faux-pas, co dosłownie oznacza fałszywy krok. Wziął się on oczywiście od tańca, ale dziś jest używany do nazywania wpadek, obyczajowych incydentów i innych rodzajów towarzyskich niepowodzeń. Faux to fałszywy, a zatem fauxtografia to fałszywa, zmanipulowana fotografia. Jakby finezji było mało, fauxtografia i fotografia są homonimami.

Niestety to nie ja wymyśliłem to słowo. Według Wikipedii po raz pierwszy zostało ono użyte w Internecie w odniesieniu do zmanipulowanych zdjęć z walk w Libanie w 2006 roku, znanych jako Reutersgate. Oczywiście wszelkiej maści fotomontaże (na przykład słynne wymazanie Jeżowa) w fotografii historycznej są stare jak sama fotografia. Ale fauxtografia w ostatnim czasie weszła także do naszych kieszeni. Producenci jak jeden mąż przetwarzają smartfonową fotografię za pomocą „sztucznej inteligencji”, która koloryzuje to i owo. W ten sposób zdjęcia stają się na pewno bardziej efektowne, ale także mniej prawdziwe.

Uczone maszynowo algorytmy przekłamujące

Po raz pierwszy o tym, że smartfonowa fauxtografia to prawdziwy problem, przekonałem się po kontakcie z urządzeniem Huawei P20 Pro. Trzy obiektywy, 48 megapikseli i „sztuczna inteligencja” – smartfon, który całkowicie zasłużenie jest synonimem fotograficznego monstrum. Oczywiście sztuczną inteligencję ująłem dotąd dwukrotnie w cudzysłów nieprzypadkowo – jest ona bowiem rezultatem terminologicznej niefrasobliwości samych producentów. Za czar zdjęć Huaweia odpowiadają uczone maszynowo algorytmy, które rozpoznają obiekty na zdjęciach – niebo, roślinność, jedzenie, zachody słońca, a nawet koty.

Każdy rozpoznany przez zaawansowane algorytmy obiekt (mowa zatem raczej o sztucznym procesie poznawczym, a nie sztucznej inteligencji) wyzwala programowy filtr, który uwydatnia najbardziej efektowne cechy zdjęcia. Jeśli zatem program rozpozna, że użytkownik robi zdjęcie nieba, to „podkręci” głębię błękitu. Jeśli dostrzeże jedzenie, postara się, by jaskrawe barwy sprawiły, że widzowi pocieknie ślinka. Wszystko to odbywa się na bieżąco, a nie już po zrobieniu zdjęcia. Fotografujący może zatem obserwować różnice w obrazie przed i po nałożeniu filtra. Rezultaty są oszałamiające i nie znam nikogo, na kim zdjęcia z Huaweia P20 Pro nie zrobiłyby wrażenia.

Fauxtografia kontra faktografia

Problem w tym, że są to zdjęcia fałszywe. Fauxtografie. Koloryzowane i podkręcone wizualne uczty, które nic lub niewiele mają wspólnego z obrazem rejestrowanym przez ludzkie oko. Jeżeli założymy, że prawdziwa fotografia ma przede wszystkim funkcję dokumentującą, zapisuje i zatrzymuje wygląd czegoś w jednym momencie, to fauxtografie nie mogą być uznane za fotografie. Przekłamują bowiem obraz i czynią go piękniejszym, niż jest w tzw. rzeczywistości. Oczywiście wspomniany model Huaweia to tylko przykład – dokładnie takie same praktyki (niesłusznie każdorazowo nazywane SI) stosują inni producenci. Za formę zafałszowywania można także uznać wszelkiej maści filtry.

Wystarczy porównać osadzone pomiędzy akapitami niniejszego artykułu zdjęcia z Huaweia P20 Pro i iPhone’a SE, by pojąć, w czym rzecz. Fauxtograficzna weduta Wrocławia jest bardziej słoneczna, żywa, kolorowa i zwyczajnie wesoła. Fotografia wykonana iPhonem wypada w porównaniu mdło i nijako. Niestety, musicie wierzyć mi na słowo, że drugie zdjęcie miało więcej wspólnego z faktycznym widokiem na miasto. Kolejny przykład to zdjęcie liści bambusa. Tutaj szczególnie wyraźnie widać różnice w rozpiętości tonalnej zieleni, w tym, jak bardzo jest ona wyostrzona i jaskrawa. I niemająca nic wspólnego z faktycznym kolorem liści bambusa.

Woda na młyn festiwalu próżności

Fauxtografia to trend, który zapewne utrzyma się przez lata. Doskonale wpisuje się bowiem w festiwal próżności, jakim są media społecznościowe. Dzięki fauxtografii wszystko prezentuje się lepiej. Gdy zatem ktoś stosuje fotografie w celu zaimponowania innym swoim stylem życia, to właśnie mu to ułatwiono. Dzięki „sztucznej inteligencji” mielony wygląda jak foie gras, a 15-letni Passat jak limuzyna, która dopiero wyjechała z salonu. Z jakąkolwiek wartością faktograficzną nie ma to już jednak nic wspólnego.

• fotografia
• Smartfony

Udostępnij na facebooku Udostępnij na twitterze

Maciej Olanicki

Przez lata związany z redakcją dobreprogramy.pl, także jako redaktor naczelny, dziś okazjonalnie WP Technologie. Redaktor prowadzący na blogu TeamQuest.pl. Założyciel i administrator fanpage’a Clickbait po polsku.