SBC, AAC, AptX, LDAC – który kodek Bluetooth jest najlepszy i czemu?

Kodeki Bluetooth są nieodłączną częścią każdego sprzętu audio z łącznością Bluetooth. Do wyboru jest ich od groma, na przykład: SBC, AAC, AptX, AptX LL, AptX HD, AptX Adaptive, LDAC oraz HWA. Każdy z nich ma swoje zastosowanie, ale też nie każde urządzenie obsłuży je wszystkie.

Chwila, chwila, co to i czym jest kodek Bluetooth?

Urządzenia bezprzewodowe jak i przewodowe muszą się ze sobą odpowiednio porozumiewać. W przypadku przesyłania dźwięku bezprzewodowego odpowiadają za to kodeki audio. Są one swoistym tłumaczem i wyznaczają standardy przesyłanego sygnału. Oczywiście obydwa urządzenia, zarówno nadajnik (np. telefon) jak i odbiornik (np. słuchawki) muszą obsługiwać ten sam kodek. Nie jesteśmy w stanie wymusić kodeku LDAC na słuchawkach, które obsługują jedynie SBC. Głównymi różnicami pomiędzy kodekami jest bitrate, czyli szybkość przepływu danych. Jednakże nie jest to jedyny czynnik wpływający na dźwięk, bo mają na to wpływ też algorytmy kompresji.

Czym jest bitrate? Bitrate to szybkość przesyłu danych, więc im więcej, tym lepiej. Porównanie SBC do LDAC to jak USB 2.0, a USB 3.0. Czasami jednak pliki są na tyle małe, że AptX HD w pełni nam wystarczy, a LDAC spowoduje tylko, że szybciej zużyjemy baterię. W poniższych akapitach wyjaśnię Wam, który kodek Bluetooth może być dla Was najlepszy, a także wymienię podstawowe wady i zalety danych rozwiązań.

SBC — najbardziej podstawowy kodek Bluetooth

Kodek Bluetooth SBC jest najpopularniejszym sposobem przesyłania audio. Znajdziemy go w każdym telefonie z systemem Android oraz iOS, a także w każdym urządzeniu bezprzewodowym, w tym w znamienitej większości słuchawek typu TWS (True Wireless). Jest to zdecydowanie najgorszy kodek Bluetooth, który jest w stanie obsłużyć bitrate do 328 kbps. Może się to wydawać całkiem sporo, zwłaszcza jeśli Spotify w jakości premium nadaje do 320 kbps. Jednakże sposób kompresji sygnału znacznie obniża końcową jakość dźwięku, a dodatkowo ma on często duże opóźnienie. W przypadku kiepskich słuchawek audio może ono wynosić aż do 400 ms, czyli prawie 1/2 sekundy! Takie opóźnienie jest wyraźnie zauważalne w przypadku filmów czy gier komputerowych, ale nie przeszkadza przy słuchaniu muzyki. Z racji na zależność od implementacji, postaraj się starannie przeczytać o tym w recenzjach sprzętu, na który chcesz się zdecydować.

AAC — ulubiony kodek Bluetooth Apple’a

AAC jest kodekiem Bluetooth firmy Apple. Jest to jedyna opcja poza SBC dla użytkowników telefonów z jabłkiem. Oferuje ona niższy bitrate od SBC, od 256 kbps do 320 kbps, co jest to zależne od urządzenia końcowego. Mimo to, jakość dźwięku ostatecznie jest lepsza — to dzięki innemu sposobowi kompresji, który zastosował Apple. Dźwięk ma więcej życia i jest po prostu przyjemniejszy dla ucha, nawet niewprawionego. Dodatkowo ten kodek Bluetooth przy dobrej implementacji zapewnia znacznie mniejsze opóźnienia. Wedle specyfikacji, jest to około 60 ms, co przy znacznej części filmów nie zrobi większej różnicy. W przypadku gier jest to już kiepska wartość, bo może opóźnić naszą reakcję o nawet 1/4 sekundy. Jak wiadomo, czas reakcji jest jedną z najważniejszych rzeczy przy grach online, a nikt nie lubi umierać przez rzeczy niezależne od niego.

AptX — technologia (prawie) Qualcomma

Kodek AptX w połączeniu z technologią Bluetooth został wykorzystany już w 2009 roku. Posiadał on bitrate na poziomie 1/4 płyty CD, czyli 352 kbps. Mimo swojego wieku jest to dalej jeden z ważniejszych kodeków Bluetooth. Znajdujemy go w sprzętach audio do dziś, jest on w np. Teufel Real Blue NC. Mimo teoretycznie kiepskiego bitrate system kompresji jest bardzo dobry. Dzięki temu uzyskiwany dźwięk jest bardzo dynamiczny oraz dokładny. Jednakże najważniejsze dla tego kodeka było wykupienie praw do niego przez Qualcomma w 2015 roku. Sprawiło to, że jest on obsługiwany przez procesory i karty Bluetooth tej firmy. Najważniejszą kwestią w tej technologii jest fakt istnienia kodeka AptX LL, czyli low-latency. Jest to na ten moment najlepsza opcja do oglądania filmów, czy grania w gry komputerowe. Opóźnienie przy dobrym sygnale jest absolutnie niewyczuwalne, mimo że producent deklaruje je na poziomie 40ms. Realnie może być ono niższe.

AptX HD z kolei pozwala uzyskać wyższy bitrate na poziomie 576 kbps. Wspiera on także sygnał 24-bitowy, co ma znaczenie przy słuchaniu piosenek w jakości Master w serwisie Tidal, gdyż bazowo te utwory są w jakości 24 bit/48 kHz. Dodatkowo najnowszy kodek AptX Adaptive zapewnia bitrate od 279 kbps do 420 kbps i może sam zmniejszać opóźnienie w zależności od używanych słuchawek oraz tego czego słuchamy. Jest on dodatkowo wstecznie kompatybilny ze starszymi wersjami — AptX oraz AptX HD. Niestety, kodeki Bluetooth z serii AptX nie są dostępne na telefonach z procesorami firm Mediatek, HiSilicon lub Samsunga.

LDAC — Sony się popisało

LDAC jest kodekiem Bluetooth, który jest jednym z najlepszych dostępnych na rynku. Maksymalny bitrate to aż 990 kbps, co jest jakością zbliżoną do gęstych płyt CD i przewyższa często wymagania Tidala w jakości Hi-Fi oraz Master. Najwyższe dostępne próbkowanie i rozdzielczość plików, które może obsłużyć kodek Bluetooth od Sony to 32 bity oraz 96 kHz. Sprawia to, że sprawdzi się on też przy plikach w bardzo wysokiej jakości z Apple Music, które obecnie jest pionierem w kwestii jakości. Dodatkowo, dzięki współpracy Sony z Googlem, kodek ten jest dostępny w każdym telefonie, który pracuje na Androidzie 8! Opóźnienie również jest niewielkie i oglądanie filmów sprawia dużą przyjemność.
Niestety, kodek nie jest w pełni idealny. Obsługuje go bardzo mało słuchawek TWS. Znajdziemy go głównie w high-endowych słuchawkach pełnowymiarowych lub przetwornikach cyfrowo-analogowych z funkcją Bluetooth. Dodatkowo, przy słabszej jakości sygnału jakość spada do 330 kbps lub 660 kpbs. Jednakże często można wymusić najwyższy bitrate z poziomu ustawień telefonu. Może to poskutkować utratą stabilności w sytuacjach, gdy telefon jest kilka metrów od słuchawek lub przy przemieszczaniu się np. na hulajnodze elektrycznej.

LHDC, czyli LDAC od Huaweia

W 2018. roku Huawei wprowadził kodek LHDC, nazywany też przez niektórych HWA. Działał on na wszystkich urządzeniach z EMUI 9.0, a od Androida 10 każdy producent może go stosować. Jego działanie jest bardzo podobne do kodeka LDAC, ale jest jeszcze mniej popularny. Stosują go tacy producenci jak np. Hifiman. HWA był też tworzony we współpracy z tą firmą. Jak w sytuacji LDAC, mamy stopniowanie bitrate’u, ale w tym przypadku jest to 400, 560 lub 900 kbps. Opóźnienie jest na bardzo zbliżonym poziomie do LDAC, czyli około 30 ms. Próbkowanie również jest minimalnie gorsze, bo maksymalna rozdzielczość to 24 bity i 96 kHz. Niemniej, większość słuchawek Bluetooth posiada zbyt słabe przetworniki cyfrowo-analogowe, by łatwo rozpoznać różnicę, więc nie przejmowałbym się tym. Przyznam za to, bazując na swoim doświadczeniu, że stabilność kodeka LHDC jest lepsza niż przy używaniu LDAC.

No dobra, ale który kodek Bluetooth jest dla mnie najlepszy?

Pozwolę pokierować się prostą tabelką, gdzie większa liczba kropek oznacza lepsze wyniki. Maksimum to trzy kropki. W przypadku jednej kropki nie polecam stosowania danego kodeka, a przy dwóch można, ale nie jest to idealne rozwiązanie. Za to przy trzech jest wręcz wskazane.