W luźnej serii „To mnie wkurza” przedstawiłem Wam najbardziej irytującą rzecz w Androidzie, z którą mam styczność niezależnie od tego kto wyprodukował dany smartfon. Chodzi oczywiście o to, że po pewnym czasie system zdecydowanie zwalnia i nie ważne czy mamy do czynienia flagowcem czy też średniakiem.
W tamtym tekście wspomniałem, że pełne czyszczenie smartfonu wykonam dopiero, gdy OnePlus wyda swoją wersję Marshmallow dla swojego najnowszego flagowca, którego jestem użytkownikiem. Tak też się stało. Niecały tydzień temu Chińczycy przedstawili wersję testową Oxygen 3.0, której nie omieszkałem sprawdzić i tym samym przywróciłem swój egzemplarz do ustawień fabrycznych oraz wyczyściłem, co tylko się dało w „Recovery”.
Moje pierwsze odczucie po uruchomieniu OnePlus 2? Jaki ten telefon jest szybki. Poczułem się tak jakbym go pierwszy raz włączył i poniekąd tak było. Jednak do rzeczy. Chińczycy zapewniają że smartfon zdecydowanie przyspieszył i to prawda widoczna we wszelkiego rodzaju benchmarków. Tylko tego byłem pewny jeszcze wcześniej – w końcu co to za aktualizacja, po której instalacji telefon zwalnia?
Przeszedłem do konfiguracji i siłą rzeczy dodałem swoje odciski palców, aby szybciej odblokowywać urządzenie. Pod tym względem jestem naprawdę zaskoczony, gdyż nie spodziewałem się aż tak drastycznej różnicy. Już wcześniej było bardzo dobrze, ale w tym momencie OnePlus 2 odblokowuję w ułamek sekundy – warto dodać, że nie muszę klikać wcześniej żadnego przycisku jak ma to miejsce chociażby w Samsungach.
Delikatnie zmienił się również wygląd (z pionową listą aplikacji), ale jako ciekawski prześledziłem wszystkie zakładki i okazuje się, że wielu nowości nie ma. Oczywiście pojawiają się uprawnienia aplikacji, ale akurat te miałem już na Lollipopie w standardzie. Tak szukam, szukam i mimo że znam nowości z Marshmallow to takie rozszerzenie pamięci wbudowanej za pomocą karty MicroSD siłą rzeczy jest niedostępne. Inne nowości? Widocznych w systemie brak.
W takim razie coś się musi kryć głębiej. Wspomniałem już o tym, że smartfon zdecydowanie przyspieszył, ale również akumulator wytrzymuje minimalnie dłużej. W tym wypadku minimalnie oznacza około 1,5 godziny więcej stanu czuwania, co przekłada się na kilkanaście minut wysilonego użytkowania. Miło, zamiast ładować OnePlus 2 o 23:00, teraz mogę to robić „następnego dnia”.
Ok, ale tytuł brzmi, że najlepsze w czekaniu na Marshmallow było samo czekanie. To prawda. Jak wspomniałem na początku, OnePlus 2 bardzo mnie wkurzał przez to, że się – mówiąc wprost – wieszał. Oczywiście mogłem go wyczyścić i tak naprawdę miałbym to samo, co mam teraz (oprócz szybszego czytnika linii papilarnych). Jednak na Oxygena OS w wersji 3.0 czekałem naprawdę długo – ponad pół roku.
Jak to zwykle bywa: zbieramy pieniądze na zakup czegoś dużego, np.: wymarzonego telewizora. Kupujemy go i… ok, jest większy, ładniejszy obraz i po kilkunastu minutach znamy wszystkie funkcje. Przyzwyczajamy się do niego i uświadamiamy sobie, że fajniej było czekać na sam telewizor niż mieć go już w domu. Identycznie wyglądało moje oczekiwanie na Androida Marshmallow.
Jednak w moim przypadku dużo zmieniły uprawnienia, którymi już mogłem sterować na Lollipopie. W takim razie teraz przestawiam się na oczekiwanie na Androida N. O ile wcześniej nie zmienię telefonu…