Zrozumienie ekosystemu Androida może być w pierwszej chwili trochę trudne. W zasadzie system operacyjny jest wolny i otwarto źródłowy, ale część komponentów jest własnościowym oprogramowaniem Google. Aplikacje takie jak Google Play, Gmail, Mapy udostępniane są producentom urządzeń na licencji. Kwestie prawne zezwalające na dołączanie wymienionych wcześniej programów reguluje umowa o nazwie MADA (“Mobile Application Distribution Agreement”) zawierająca całą masę obostrzeń. Jest to dokument poufny. Po raz pierwszy jego zapisy przedostały się do mediów ponad 3 lata temu, ale niedawno przy okazji procesu Oracle przeciwko Google wyciekły zapisy nowszej wersji umowy, z początku 2011 roku. Z opublikowanych dokumentów (umowy podpisane z Samsungiem i HTC) możemy się dowiedzieć ile trudności musi pokonać partner OEM, aby uzyskać certyfikat Google. Kwestie jakie obejmuje taka umowa dotyczą wykazu tego co wolno, a czego nie wolno robić partnerowi. Przykładowo: lista aplikacji, które muszą być preinstalowane obligatoryjnie, a które mogą być dołączone opcjonalnie, jaki sklep z aplikacjami może być obsługiwany, jakie elementy zawierać ma domyślny pulpit, gdzie ma być umieszczony pasek wyszukiwania, czy w jaki sposób użytkownik ma dostać się do sklepu. Ponadto partner OEM dostaje wykaz adresów email, na które musi wysyłać miesięczne raporty na temat sprzedaży swoich urządzeń. Producenci nie mogą też powodować zwiększenia fragmentacji Androida, ani tworzyć własnych forków systemu. Umowa taka jest podpisywana na okres 2 lat, a po tym czasie musi zostać renegocjowana. Jeżeli natomiast w strukturze danej firmy nastąpią radykalne zmiany, porozumienie może zostać zerwane w ciągu 30 dni.
Opublikowane dokumenty, z zawartości których wymieniłem kilka najistotniejszych zapisów, pokazują w jak dużym stopniu Google chce kontrolować otwarty system. Sytuacja ta obrazuje pewien paradoks “otwartości” Androida i argumentuje potrzebę tworzenia w pełni wolnych i otwartych uniwersalnych forków.
Źródło: arstechnica.com