Faktem jest, że jedną z najbardziej pożądanych cech Samsunga Galaxy S był (i jest) ekran. Nie inaczej jest z następcą tego najlepiej sprzedającego się smartfonu z Androidem wszechczasów. Super AMOLED, bo o nim przecież mówimy, to świetny panel, jeden z nielicznych który mógłby stanąć w szranki z Retiną. Pytanie, czy jego ulepszona wersja Super AMOLED Plus robi faktycznie taką różnicę?
Teoretycznie… tak. Przynajmniej taki wniosek możemy wyciągnać gdy przyjrzymy się subpixelom obu ekranów. Okazuje się, że nowy wyświetlacz ma 12 „podpixeli”, czyli 1,5 razy więcej niż zwykły Super AMOLED ( miał ich 8). Jednak to z kolei powoduje, że pojedyncze cząstki ekranu zajmują odrobinę więcej miejsca, i to jest prawdopodobnie przyczyna tego, iż Galaxy S II ma ekran 4.3 cala. Kolejnym ulepszeniem jest rozmieszczenie i kształt subpixeli. O ile w panelu z pierwszego Galaxy S ich wielkość była różna, to przy „plusie” mamy 12 równych prostokątów w palecie RGB (poprzednio była to RGBG, czyli zawierająca dwa zielone subpixele). To właśnie to kryje się pod nazwą Real Stripe. Nowa technologia pozwoliła uniknąć problemu ziarnistości obrazu, który mógł występować w starszej generacji ekranach.
Pytanie jest następujące: Czy w codziennym użytkowaniu różnica jest tak znacząca i warta tyle szumu? Myślę, że właściciele obu tych smartfonów najlepiej znają odpowiedź na to pytanie. źródło: engadget 
